Omgaan met een onopgeloste blessure brengt harde emoties met zich mee, maar zoals elke uitdaging in het leven biedt het ook een kans om te groeien. In de afgelopen [url=http://www.eloykruijntjens.nl/Salomon-Mountain-Speedcross-4-Dames-c-4_5.html]Salomon Mountain Speedcross 4 Dames[/url] twee jaar is mijn hardlopen niet gegroeid in de typische zin die kan worden gemeten aan de hand van afstand of snelheid, maar het is op veel andere positieve manieren veranderd die ik me twee jaar geleden niet had kunnen voorstellen. Pijn - of die nu wordt veroorzaakt door een acuut letsel of een meer chronische aandoening - heeft een krachtige manier om ons te vernederen. Het herinnert ons eraan dat we [url=http://www.haarmaeleon.de/Nike-Air-Max-Command-Herren-c-36_38.html]Nike Air Max Command Herren[/url] sterfelijk zijn, dat ons lichaam beperkingen heeft, zelfs als we dat feit niet willen erkennen. Nu doe ik mee aan kortere afstandsraces. Ik zit nog steeds vast in het denkpatroon dat in de eerste plaats mogelijk heeft bijgedragen aan mijn chronische pijn: om een ??betere hardloper te zijn, moet ik langere afstanden lopen en sneller worden. Dit zijn fantastische doelen, en zeker manieren om een ??meer ervaren hardloper te worden,[url=http://www.kopfsachederfilm.de]www.kopfsachederfilm.de[/url] maar voor iemand zoals ik wiens lichaam nog niet helemaal klaar is om die vakjes aan te vinken, heeft het me geholpen mezelf af te vragen: "Waarom is dit belangrijk voor mij?" Misschien zal ik ooit 'de pijn doorlopen' en uiteindelijk een marathon voltooien. Of misschien niet. Hoe dan ook, ik zal proberen terug te gaan naar mijn echte reden om te rennen: om mijn lichaam te behandelen op een manier die de [url=http://www.etoiledemere.fr/Nike-Air-Vapormax-Femme-c-40_41.html]Nike Air Vapormax Femme[/url] fysieke grenzen voedt, voedt en respecteert, of dat nu betekent dat ik op weg ga voor een twee-mijl-run, een tien-mijl rennen of blijven voor een rustdag.

Feature Photo: Auteur bij de Seven Sisters Trail Race in Amherst MA en is gemaakt door fotograaf Ben Kimball.

Ik ga donderdag naar Hawa? om Lindsay te zien, een van mijn kamergenoten, en ik ben GEPYCHED. Lindsay was een van mijn beste vrienden op de universiteit (en is dat nog steeds!), En ik heb haar niet meer gezien sinds ze me vorig jaar bezocht voordat ze daarheen verhuisde.
Mijn vrienden vertrokken vanmorgen heel vroeg (zoals 4 uur 's ochtends vroeg) en ik besloot mijn vermoeide lichaam wat meer te slapen in plaats van vroeg wakker te worden voor mijn geplande 10-miler. Ik heb er morgenochtend vijf op de planning waarvoor ik wel vroeg op zal zijn.
Ik kwam laat thuis na een [url=http://www.kopfsachederfilm.de/Adidas-Nmd-Damen-c-7_8.html]Adidas Nmd Damen[/url] Junior League-bijeenkomst en gooide een snel diner met restjes en willekeurige ingredi?nten in mijn koelkast. Ik heb de kip en broccoli opgewarmd en wat bruine rijst en spinazie toegevoegd.

Dat was mijn strategie van de afgelopen dagen om me goed te voelen. Omdat ik van eten hou, was het een beetje flauw eten moeilijk voor me, maar ik voel me beter als ik dit doe, dus het is het waard. Hoe dan ook, ik train voor [url=http://www.haarmaeleon.de/Nike-Roshe-Run-Damen-c-84_85.html]Nike Roshe Run Damen[/url]een marathon en ga in twee dagen in bikini op een strand in Hawa? liggen, dus het is waarschijnlijk niet de slechtste beslissing ooit. Vandaag had ik een eenvoudige kalkoenburger met zoete aardappelen en bruine rijst. Voedzaam en voedzaam, zo niet het meest opwindend.